سرای اندیشه

قال رسول الله ( ص) : ایّها النّاس قد أقبل إلیکم شهر الله بالبرکة و الرحمة و المغفرة ... هو شهر دعیتم فیه إلى ضیافة الله   [1]

بالاخره ماه رمضان هم رسید و همه ما ، هر چه که هستیم و هر چه کرده ایم میهمان سفره خداوند کریم شدیم . گر چه در این مهمانی همه میهمانند اما برخی بالای سفره می نشینند ، برخی پائین تر و برخی پائین تر از آن و برخی نیز ناتوان از نشستن کنار سفره می ایستند و به نواله ای دلخوش اند . هنوز خوشا به حال آنان .

بی ادب حاضر ز غایب خوش تر است

حلقه گر چه کج بود نه بر در است ؟ [2]

عجیب اینکه کسانی نه فقط این دعوت را نمی پذیرند که به تمسخر میهمانان خود را سرگرم می کنند و گاهی گستاخانه میزبان را به سخره می گیرند و « هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً  » [3] جالب آن است که به خیالشان شاهکار می کنند .

بی نواها !!!

دوستان من :

او ( جل جلاله ) ، یک ماه را میزبان مهمانی ویژه ای می شود که مهمانانش گرامی داشته شده اند . اما بالاخره این مهمانی روزی تمام می شود ، روزی که فریاد می زنند : میهمانان خدا بروید و جوایزتان را بگیرید ( یعنی مهمانی تمام شد و اگر می خواهید بار دیگر میهمان این خانه باشید دعا کنید یک سال دیگر هم زنده بمانید ) .

آن روز ما دوباره دلتنگ می شویم ، آینه هایمان دوباره کم کم زنگار می زند و دوباره چون گذشته ... آه .

به یاد می آورم  روزی را که در برابر آینه خدا نمایی نشسته بودم ، درست رو به رو ی او ، از چشمانش عمق کهکشان پیدا بود و نگاهش مستقیم به قلبش راه داشت و  از قلبش تا خدا  فاصله ای نبود . آن عاشق راه رفته و راه آشنا می گفت :

 چرا راضی می شوید که فقط  یک ماه میهمان خدا باشید ؟  اصلا چرا میهمان ؟ چرا میزبان او نشویم ؟ او یک ماه ما را به میهمانی خود دعوت کرد ، ما چرا یازده ماه باقی مانده از سال ، او را به میهمانی خود دعوت نکنیم ؟ او می آید ؛ حتما می آید . مگر او خود نگفته است : «  أنا عند المنکسرة قلوبهم » [4] من نزد آنانم که دلی شکسته دارند؟ شما دل را بشکنید تا او برای تمام عمر مهمان شما شود و شما میزبان او .

به او عرض کردم : دل شکسته کدام است ؟ بسیار می شود که دلم از دنیا ، از آدمها و از چیزهای بسیار می شکند اما او نمی آید ؟

فرمود : آن چه در آن حال می شکند دل نیست ، عاطفه است . دل شکسته، دل گسسته است . دلی که از غیر او شکسته و به او پیوسته . دلی که حلقه تعلقش ، رشته امیدش و نگاه طلبش به دیگران را شکسته و گسسته ، و تنها به او پیوسته است . تو این گونه بشکن تا ببینی از او راستگو تر نیست .[5]

تازه آن روز دانستم سرّ آن که عاشقی سرمست، در حالی که پا می کوبید و دست می افشاند [6] می گفت :

الهی ، چون تو دل از من بشکنی ، از من چه بشکن بشکنی ! [7]

.

.

دیگر چه بگویم ؟!!!!

دلم را بشکن ، خواهش می کنم